De kinderopvang in door de staat beheerde kleuterscholen wordt formeel genoemd omdat zij door de staat worden beheerd. Informele opvang wordt geboden in particuliere kinderdagverblijven, in huizen die eigendom zijn van de verzorger en in particuliere woningen. Kinderopvang in Nederland is sterk gereguleerd en wordt geregeld door vele overeenkomsten. De meeste kinderopvangcentra worden gerund door particuliere bedrijven. Zij zijn de grootste werkgever in Nederland. Omdat er zo weinig aanbieders zijn, is de markt nog steeds sterk gereguleerd, en een aantal bedrijven werkt zonder enige goedkeuring van de overheid. Kinderopvang heeft een grote rol gespeeld in het Nederlandse werkgelegenheidsbeleid sinds 1993, toen een wet werd aangenomen die de praktijk van kinderopvang legaliseerde. De wet van 1993 bepaalt dat een kind dat in het huishouden wordt verzorgd door de ouders die een arbeidscontract hebben, gedurende die tijd moet werken. Er is een systeem van “werkweigering” waarbij de werkgever, of meerdere werkgevers, twee weken de tijd hebben om te bewijzen dat het contract nog steeds van kracht is. Als de werkgever niet kan bewijzen dat het werk nog steeds “voldoende zinvol en constructief” is, kunnen familieleden en vrienden van het kind instappen en voor het kind zorgen.
Een andere clausule biedt ouders de mogelijkheid te bepalen wie zij als “werkscheidsrechter” voor de kinderopvang willen aanstellen. Werkgevers zijn ook verplicht een vast bedrag per dag te betalen aan aanbieders van kinderopvang in plaats van een arbeidsovereenkomst. Deze compensatiebedragen variëren naar gelang van de aard van de plaatsen die overeenkomen met de behoeften van het kind. Op een affiche voor de wet van 1993 werd kort een “compensatie/vraag”-formule besproken die na vele discussies tot stand was gekomen. Bij de maandelijkse betalingen zou een tabel met de kosten van kinderopvang worden gevoegd, maar het eigenlijke bedrag van de maandelijkse betaling zou worden bepaald door de leverancier van de kinderopvang (niet de verstrekker van de kinderopvang). In veel gevallen worden de kinderopvangkosten op de 30e dag van de maand betaald. De aanbieders van kinderopvang zouden op de laatste dag van de maand worden betaald (een vast bedrag dat door de aanbieder en de ouders is overeengekomen). Volgens het Nederlandse Arbeidsbureau schatte Nederland in 2003 het aantal ouders met ten minste één kind aan het eind van het jaar op 26.000.000. Veel landen in Europa hebben het hoogste percentage kinderen dat thuis wordt opgevangen. Nederland staat dan ook bekend als een van de landen waar de meeste kinderen thuis worden opgevangen. De uitgaven voor kinderopvang in Nederland werden in 2004 berekend op 17,4 miljard euro, met een totale besteding van 38 miljard euro. Volgens de Nederlandse onderzoek statistieken is het gebruik van kinderopvang tussen 1993 en 2007 met 21 procent gedaald, van 255.000 kinderen tot 241.000. Het percentage kinderen dat door de ouders thuis wordt opgevangen, is jaarlijks gedaald tot 38 procent. De meerderheid van de gezinnen krijgt minder kinderen. De meeste ouders die een eerste eenheid kinderopvangverlof nemen, hebben hun kinderen thuis wonen. In 1995 verbleef 78 procent van de kinderen thuis, maar dit is in de jaren sinds 1995 gedaald tot 71 procent. De Zweedse Raad voor Volksgezondheid en Welzijn meldde niettemin dat het minimumaantal kinderen in Zweedse kinderdagverblijven moet worden verdubbeld. In zijn aanbeveling aan de regering stelde de raad dat, als er geen kinderopvang komt, de kinderen meer in hun eigen ondergang zullen verkeren. Een andere doelstelling van de wet van 1993 was kinderen te beschermen tegen verwaarlozing. Volgens het Nederlandse ministerie van Volksgezondheid en Welzijn zijn er sinds de jaren ’90 slechts 55 gevallen van verwaarlozing in kinderdagverblijven gemeld.
2001 lag het aantal gemelde gevallen 18 procent hoger. Het aantal kinderen dat het slachtoffer werd van mishandeling steeg in de jaren ’90 tot 17 procent. Het punt met betrekking tot het woord “wij”. Om het probleem van verwaarloosde en mishandelde kinderen op te lossen, werd in 1993 een crisiscomité opgericht. Het comité neemt deel aan familie-, kinder- en kleutergroepen en wordt geleid door een vertegenwoordiger van de regering. Nu de wet van 2015 van kracht is, gelden voor het bedrag van de middelen dat beschikbaar is voor zorgverleners dezelfde regels als in de “compensatie/vraagwetgeving”. Dit betekent dat verzorgers 30 procent moeten betalen van de kosten die zij maken voor zaken als meubilair, kleding en speelgoed. Deze wet zegt ook dat de verzorger voor elk gedeelte van de ochtend/middag/nachtopvang per dag moet betalen, en dat de kinderen een uniform moeten dragen. Hoewel deze wet niet verplicht is, vinden veel ouders het toch nodig zich aan de regels te houden als deze wet in werking treedt. In gemengde gezinnen waar de ouders werken, is het bijzonder belangrijk dat de kinderen naar de openbare kinderopvang gaan, en daar ten minste één keer per week om acht uur ‘s morgens aanwezig zijn. Gezinnen moeten een jaarlijks inschrijvingsgeld van P200.000 betalen, dat niet over (inbegrepen als te betalen op het moment van inschrijving) zelf mag gaan, maar daarnaast moeten de volgende vergoedingen worden betaald: Dit zijn: De vergoeding van de staat voor de kosten van dag/week/maand/dagopvang, Onderwijs en Toegang Overbrugging.
lees meer: